30 Aralık 2014 Salı

Yeni yıl yazısı adettendir

Sene bitti bitecek. Zaman , çok klişe olacak belki ama su gibi akıp geçiyor gerçekten. Yirmili yaşlarımın son senesindeyken bu hız beni yusuflatmıyor değil. Bir gün bir bakacağım ellilerime gelmişim. Ya insanlar her yaşın ayrı güzelliği var falan dese de gençlik gibi yoktur heralde.

Neyse. Bu yıl hayatımıza bir kişi daha katılsın diye bir karar almıştık yaz sonu. Hala beklemelerdeyiz, bakalım ne zaman gelmeye karar verecek kendileri. Çok bize kalmış bir durum yok bildiğim kadarıyla. Tamamen random bir sistem. Çünkü bu işi çok isteyenler, deli gibi uğraşanların çocukları bir türlü olmazken düşünmeden öylemesine sevişip hamile kalan çok kişi var. Ben ne deli gibi istiyorum ne de amaan olursa olur olmazsa olmaz diyorum. Oluyosa olsun, bu her ay beklenti durumu, "ay oldu mu, ay başım ağrıyo ama ilaç almayayım, abuk subuk hareketler yapmayayım" olayları can sıkıcı. Ben bir kaç ayda bunlardan sıkıldıysam senelerdir uğraşanların allah yardımcısı olsun.

2014 'te ne öğrendim falan demeyeceğim bi halt öğrenmediğime eminim. Öğrendiysem işle alakalı biraz mevzuat öğrenmişimdir. Resmi yazı nasıl hazırlanır falan öğrenmişimdir. Onun dışında "artık daha blablayım" türü değişiklikleri pek hissetmiyorum. Mutlaka hayat tecrübesiyle alakalı bir şeyler olmuşsa da ben fark etmedim :D Sonracığım mutfak işlerine çok feci bulaştım. Bol bol yemek, pasta, kurabiye vs. yaptım. Alıyorum bilgisayarımı mutfağa getiriyorum hem yapıyorum hem izliyorum. Bol bol gezdik sonra.Hatta Gaziantep'ten yeni geldik. Komple baklava, şöbiyet, iç yağ ve et yemeği olmuş olarak döndük.
Efendim yeni yılda değişmesini istediğim bir şey yok. Halimden, evimden, işimden ziyadesiyle memnunum. Biraz daha az fevri olmayı isterim tabi ki niye istemeyeyim manyak mıyım, ama benim istememle ilgisi olmuyor yapamıyorum napayım. Hala bu yaşımda (!) bok gibi her şeye parlayıp bin pişman oluyorum. Beni böyle yaratmış yaradan ne yapayım.


Herkese mutlu, huzurlu ve tabi ki en önemlisi sağlıklı yıllar diliyorum.

25 Kasım 2014 Salı

İşler güçler


Tam gün çalışmaya başladığımdan beri hayatım düzene girdi vallahi. Daha aktifim daha hevesliyim. Az önce geçen yılki yazılarımı okudum da evde ne çok sıkılmışım. Bütün  o eşofman, tv, internet teyzesi ruh halimde boğulmuşum resmen. Burada bu şekilde mutluyum. Okulla ilgili planlar yapıyorum, yeni planlar geliştiriyorum, Odama geliyorum, sabah kahvaltımı burada ediyorum, öğretmen arkadaşlarla sohbet muhabbet. Yoğun bir günse çabuk geçiyor, yemek bile yemediğim oluyor,gün boyu görüşmeler, milli eğitime gitmeler, telefonlar vs.  hemen akşam oluyor. Boş bir günse -ki bazen telefonun bile çalmadığı oluyor, o gün hiç geçmiyor. Kitap okuyorum, nette takılıyorum hatta film izliyorum. Dün bir arkadaşımla konuşurken de düşündük yahu biz okuldayken müdürlerin de böyle çok boş zamanı mı olurdu dedik. İşim yokken ne yapayım kendi kendime evrak mı imzalayayım yani deli gibi. Ben de keyfime bakıyorum, Minecraft bile oynadığım oldu okulda. Bundan rahatsızlık da duymuyorum açıkçası, bunca zamandır 10 senedir çalışıyorum. Bunun dokuz yılı çok yoğun bir şekillde engelli çocuklarla geçti. Ve hayatımın o kısmı azalarak bitti. Bunca emeğimin karşılığı olarak görüyorum bunu. İtiraf etmeliyim ki çocuklarla aktif olarak çalışmamak beni çok rahatlatıyor.  Geçen yıl yok yere kendimi sıkmışım devlete atanacağım diye. Tabiatımda yok ders çalışmak, kitapları gördükçe midem bulanıyordu resmen. Sınavdan vazgeçince kitaplarımı güle oynaya paralayıp attım. Hayatta bir sürü seçenek varken tekini ısrarla oldurmaya çalışmak anlamsız. Zaman ve enerji kaybı.Hayat bana başka bir kapı açtı ve ben de oradan içeri girdim. İyi ki de öyle yapmışım.

25 Eylül 2014 Perşembe

Ara yaramıyor

Fark ettim ki işleyen demir ışıldıyor. Evde çalışmıyorken içimden yazmak gelmezken şimdit tam günlük çalışmaya dönmüşken canım hep yazmak istiyor. Aslında yazmak değil gezmek istiyor. Sürekli seyahat bloglarında, bookingde skyscannerda cinlikler peşindeyim. Bu yılki seyahat planlarımızı güzelce gerçekleştirdik. Daha Aralık ayında Antep yapacağız ve seneyi gezerek bitireceğiz.
İnsanın dilediği gibi yaşamasının önündeki tek engel kendisi olabilir mi? Sürekli yeni planlar hedefler koya koya hayatı kaçırıyor olabilir miyiz? Hep garantici gitmeye çalışırken zaman geçip gidiyor ve bir daha geri gelmeyecek en kıymetli şeyi "zamanımızı" kaybediyoruz. Belki de büyük şehirde yaşamanın getirdiği bir şey bilemiyorum. Burada sürekli stres içinde kendimizi aldığımız şeylerle garantide hissederken küçük yerlerde köylerde yaşayanlar hiç böyle kaygıları olmadan stressizce yaşayıp gidiyorlar. En azından buradan manzara böyle görünüyor. Burada iş bulmak, işi sürdürmek, evin olması araba olması, çocuk sahibi olmak, o çocuğu doğuracak hastaneye bir ton para bayılmak, sonrasında okuluna bir ton para bayılmak bütün bunların hepsinin sende stres yaratması. Bir hayat kurup sürdürebilmek için çok çalışmak ve planlar yapmak gerekiyor.
Ya da ara sıra Uzi'yle konuştuğumuz gibi serkeşlik yapıp planı falan boşverip koyverip nasıl istiyorsak öyle yaşamak gibi bir seçeneğin de var. Plansız, ileriye dönük hiç bir yatırım yapmayarak saldım çayıra mevlam kayıra stayla.
Uzun süre sonraki ilk yazımın bu şehirde mutlu olmanın zorluğu ve ne kadar sevmeyişim sevemeyişim olması da ilginç oldu.
İnsanın kendine şunu sürekli hatırlatması gerekiyor: Hayat güzel bee

2 Ocak 2014 Perşembe

The broken circle breakdown


Bazen izlediğim filmler beni çok etkiler, günlerce etkisinden çıkamam. Old Boy ve İncendies'ta da böyle olmuştum.
The Broken Circle Breakdown'ı bir süredir görmekte ve merak etmekteydim ancak zamanı gelmemiş olacak ki bir türlü elim gitmemişti. Sonunda o gün geldi ve filmi açtım. Bittiğinde ben de bitmiştim. Bütün yaşam sevincimi enerjimi vakumlar gibi çekti film.
Filmde aşık olup evlenen çiftimiz çocuklarının hastalık süreci ve onu kaybettikten sonra yaşadıklarıyla "işte biz o gün tükeneceğiz" psikolojisine girip çıkamıyorlar. Bu süreci öyle güzel,ajite etmeden, acıyı gözümüze sokmadan anlatmış ki biz de acının kendisi oluyoruz. Çifti bu yaşadıkları büyük acıyı karışlama farklılıkları ayırıyor, kendi inançlarını , hayallerini sorguluyorlar. Çok güzel çok çok güzel bir film.
Not: Siz de benim gibi filmden sonra dövme yaptırmak isteyecek ve hemen filmin müziklerine sarılacaksınız bence :)