Değişik

Günlerdir Elif Şafak'ın "Aşk" adlı kitabını okuyorum. Çok uzun zamandır bir kitaptan böyle etkilenmemiştim. Kitabın her bir satırı altı çizilecek nitelikte. Çok etkileyici. Bununla ilgili bir yazı yazacağım bir ara ama şimdi değil...
Üzgünüm, durgunum...
Hayatın bambaşka bir tarafındayım artık. Daha olgun, daha "büyük" olmam gereken bir dönemimdeyim artık. İçimden bu kez de öyle olursa korkusunu atmak istiyorum. Her yüzüm ekşidiğinde o anlara geri dönmek istemiyorum. 6 ay önce inancım sarsıldı benim. Yıkmadı ama sarstı epey. Bir daha asla derken ,çook uzun bir süre için vazgeçmişken ,mutsuzluğuma dalmışken yeniden buldu beni "Aşk". Bazen hayatımda bir lanet gibi bir şey olduğunu ve güzel olan her şeyi tek tek kaybedeceğimi, bir gün yaşlı, yalnız ve mutsuz öleceğimi düşünüp korkarım. Babamı kaybettikten sonra annemi kaybetmekten korkuyorum, O'nu kaybettikten sonra da mutluluğu kaybettiğimi düşünmüştüm. İşte demiştim lanet yerini buldu. Ama öyle olmadı. Yeniden güneş doğdu hayatıma. Şimdi kendimi yeniden tanıyor, yeniden dinliyor ve anlıyorum.
Ama o korkuyu atamıyorum. Bir aksilikte koşup yorganımın altına girip susmak istiyorum. Ben susuyorum. Hem de ben! Önce konuşup sonra susan ben, artık önce susup sonra konuşuyorum. Öyle olmalıymış öğrendim.
Yine hava bulutlanıyor bazen, yine yağmur yağıyor ama güneş açtığında yağmurun serinliği üstümden gitmiyor kolay kolay. Kaybı biliyorum çünkü, ölüm gibi olmasa da yakından tanıyorum. O zamanlar umutsuzluğa kapılıyorum ama tuhaftır mücadele edemiyorum, etmekten bunalmışım çünkü hem de çok. Çenem, beynim kalbim yorgun düşmüş bunlara artık çünkü...
Ama..
Ama yağmurdan sonrası mis gibi toprak kokusudur dimi. Yağmur berekettir...
Kendi kendimi üzdüm bu akşam.
Her zamaki gibi...