Vedaları sevmem. Benimki de laf, kim sever ki. Babama bile vedam tuhaf oldu benim. Evden biri giderken de vedalaşmayı sevmem hemen kapıdan ayakkabılarını paltolarını giyip çıksınlar arkalarına bakmasınlar uzun uzun öpüşmesinler, sarılmasınlar bize de gel yapmasınlar isterim.
Çünkü içimden onları son görüşürüm olabileceği fikrini atamam. Benimki de hastalık gibi bir şey sanırım. Ölüm fikri saplantı gibi. Sevdiğim biriyle ilgili de hep ya ölürse paranoyası yaşarım. Çocukken okuldan eve döndüğümde hep kapıdan girerken korkardım annemi babamı veya ablamı ölü bulursam ne yaparım diye. Gece Nancy derin uyurken kıpırdanmazsa hemen dürtüklerim öldü sanıp. Babam hastayken de öyle olurdu. Çok sessiz uyursa şüphelenirdim öldü mü diye dinlerdim nefesini.
Yolculuğa çıkarken de hep öleceğimi düşünürüm.
O yüzden yolculuğa çıkmadan önce de vedalaşmayı sevmem ölümü çağrıştırır bana.
Yine de ölüm olmasın ben geçici vedalara razıyım.
Bu da böyle bir yazı işte.
5 yorum:
biryere giderken bende hep böyle düşünürüm aklımda hep geride kalır..
yolculuk kelimesi geçince obsesyonlarım artıyor, ben ya da bi başkası fark etmez. aynı sebepten dolayı. sürekli dua okumalar falan vuku buluyor. onun için mümkün olduğunca kısa olmasını isterim vedaların ama hiç beceremem. ben de annemleri gece kontrol ederim paşayı dürtüklerim.
manyak mıyız ki :D
fosforlucevriye: bir de yolda ölürsem ne olur diye düşünürüm.
eğreltiotu: manyakız tabi soruya bak :)
vedaları kimse sevmez tabii. ama insan bişeyler yaşayınca takılıyor bence bu kadar. ya da en azından bende öyle oldu. babamı o trafik kazasında kaybettiğimizden beri uzun yola çıkanlar hep ölecekmiş gibi içim sıkılıyor, o kişi varana kadar da bana rahat yok. ama kötü düşünmemek lazım. kötü düşünceler kötülükleri çağırır derler..
Öylesine bir yazı aama güzelde bir yazı..
Ben ve ailem farklı şehirlerde yaşıyoruz..
Her defasında onlardan ayrılırken salya sümük ağlayıp onları da üzüyorum.. Ben de otogara giderken kimse gelmesin beni uğurlamasın istiyorum...
Ama istemekle kalıyor:)
Yorum Gönder