Geçim derdi

Bahsedeceğim konu, maddi anlamda geçim derdi değil. İnsanlarla aramdaki geçim derdinden bahsediyorum.  Şimdi benim köpeğim huysuz bir köpek. Bana da benzemiş olabilir zamanla ama en azından ben ısırmıyorum. Diğer köpeklere kıyasla ne zaman ne yapacağı belli olmaz, severken birden atılabilir, kuyruk sallarken vahşileşebilir, çocuklara ısırmasa da dik dik bakabilir. Yani ben bir çocuğum olsa ne bok yerim bilemiyorum mesela. Çünkü yatakta yatarken bile beni savunup anneme, annemin yatağındayken hatta odasındayken de onu savunup bana atılabiliyor. Ama ben onu öyle kabullendim. Özürlü biriymiş gibi farz ediyorum onu. Kusurlarına bakmıyorum. İnsani değerlerle yargılamıyorum yani bana dik dik bakıyorsa alınmıyorum sinirlenmiyorum o bir it olduğu için it gibi düşündüğünü biliyorum. Elimi ısırsa da saniyeler sonra sakinleşip beni yalayacağını biliyorum. Beni ısırınca "nankör, besle de ısırsın" diye düşünmüyorum çünkü asıl bu düşüncenin adilik olduğunu düşünüyorum.
Neyse insanlarla olan meseleye gelince, insanlar öyle değil. Kimin neye gönül koyup koymadığını anlayamıyorsun. Ayak, oyun yapıyorlar, "bişey yok ya valla bak" deyip tripler atıyorlar, birine bir laf anlatıyorsun anında başkasından duyuyorsun. Artık şaşırmaya da alıştım. Ya benim iletişimimde ve insan ilişkilerimde bir sorun var -ki mutlaka bende de insanoğlu olmamdan mütevellit marazlar vardır ya da etrafımdaki insanları yeterince doğru seçemiyorum. Mesela el şakası sevmiyorum, biri şakanın laubaliliğin bokunu çıkartırsa sinir oluyorum,ısrar sevmiyorum ,oraya gel buraya gel ona gidelim bunu yapalım aa ama darılırım ay şundan da ye hatrım için bokum için aa onu mu giydin bunu mu taktın ay ne şöylesin ne böylesin bana niye gelmiyorsun beni niye aramıyorsun hiç msnde selam bile vermiyorsun neredesin kız hayırsız (cehennemin dibindeyim) aldırmıyor takmıyor haha hihi şen şakrak Ayşegül oluyorum , önce ses etmiyorum etmiyorum sonra öküz gibi patlıyorum.  Ne oluyor ; Ayşegül kötü oluyor, Ayşegül huysuz oluyor. 

Her türlü ilişki çok emek istiyor efor istiyor, patronuna karşı, iş arkadaşına karşı , dostuna karşı, arkadaşına karşı, ailene ve sevgiline karşı. Büyüdükçe anlıyorum bunları ne kadar zor olduğunu. Yahu diyorum bu insanlar ne yapıyor da bunu karşılayabiliyor. Zihnim gece yattığımda karman çorman. Zaten uykuya çok zor dalarım, gece aklıma olmadık fikirler, olmadık kişiler, olmadık olayalr takılır dalmam 1 saati bulur, bir de arı kovanı gibi vız vız vız gün boyu hesap özeti yap. O onu dedi de niye böyle dedi, öyle dedim ayıp mı ettim, bak yüzü asıldı neden ki falan diye düşünüp duruyorum arpacı kumrusu gibi.
Ben ilkokulda da böyleydim. Tek isteidğim kitap okumaktı. Teneffüslerde falan da asosyal olmuştum bu yüzden. İitişme kakışma sevmezdim, salak çocuk muhabbetleri sevmezdim (ayakkabın ters -son ders, mısır de -mısır , gel kıçımı ısır, biliyo musun benim babam bin kilo vs.) Sevmezdim sevmesine de yine de kaynaştığım yegane dakikalarda da komik bir çocuk olur güler eğlenirdim. Ama daha o zaman keşfettim ki çok fazla gülüp eğlenince insanlar seni hiç bir boku takmıyor görüp daha da yükleniyorlar. O zamanlar gece yattığımda derdim ki: Söz yarın daha ciddi olucam. Hayır olmazdım. Sabah okula gider ve aynı Ayşegül olurdum. Tamam itiraf ediyorum orta ve lisede de böyle oldu. Olmuyor işte. Azcık kendimi çekeyim, du bi bakalım önce tanıyayım yok.
Amma lakırdı yaptım ama olsun ferahladım. Konuyu da bağlamadan böyle bırakmayı düşünüyorum.