Ardından

Çok şaşkınım, çok mutluyum. Başta ne kadar stres yapmıştım, kim gelmek isterdi ki acaba nişana, hadi nikah falan neyse de nişan benim nazarımda çok da önemli katılması elzem olan bir hadise olmadığı için bunca zaman çok nadir kişinin nişanına katılmışımdır. Ama çok şaşırdım. Her seferinde Uzay'a , "ya bizi ne çok seven varmış" dedim.
Biz isteme nişan bir olsun istedik, istedik ki saçma sapan sözdür bohçadır yapılmasın. Uzi ile başbaşa karar verdik herşeye. Kimseyi karıştırmadık. "Damadın ailesi bunu yapar gelin bunu yapar" diye ayırmadık. Samimi gelmiyor bana, bir birliktelik bu sonuçta , bir aile olmanın ilk adımı, kimse yanlış anlamasın ama aç gözlülük geliyor bana o bohçalar, damadı kuyumcuya götürüp şu kadarlık takılar aldırtmak falan. Saçma geliyor. O yüzden biz iki sevgili tarihimizi belirledik, mekanımızı kendimiz seçtik, kıyafetlerimizi aldık, yüzüklerimizi aldık.Her şeyi kendimiz ayarladık, millete bildirdik. Evvelden bir sürü şeyi hallettiğimiz için hiç stres yaşamadık. Öyle bir nişan telaşı harala gürele olmadı yani. Her kafadan çıkan seslere kulak kapadığımız için belki.
Sıra geldi kişileri belirlemeye. Sadece ve sadece en yakınlarımız olsun, biz bize olalım istedik. Bu yüzden az kişi çağırdık. Toplamda 33 kişiydik. Aileler ve çok yakın dostlar vardı.*
İsteme sonrası ekipçe fasıla gittik. Upuzun masalarda en sevdiklerimiz vardı. Çok eğlendik, biz dahil herkes mutlu ayrıldı en güzeli de o.
 *Bu az kişi meselesi başımıza iş açtı bu arada. "Biz yakının değil miydik" yapanlar, çağırılmadığı için trip atanlar oldu sonrasında. Bir kere ben çağırılmasam bile utanırım "beni niye çağırmadınız" demeye. Zaten iyi niyetli olduğuna inandığım kişiler sitem etmezler, iyi dostlar iyi arkadaşlar öyle gerektiğini bilirler. Özellikle sade olsun istediğimiz içn az tuttuk kişi sayısını, nikah sonrasına mutlaka bekliyoruz diyerek çağırmadıklarımızın da gönlünü almaya çalıştık. Ne yaparsak yapalım memnun edemeyeceğimiz kişler olacağını zaten bu işin başında bize söylemişlerdi. Öyle de oldu. Şükürler olsun ki gerçekten doğru bir karar vermişiz az kişi konusunda. Sapır sapır döküldüler diğerleri. Daha önce yazdığım " kötü günde herkes olur bize iyi gün dostları lazım" konulu yazımın örnediğini yaşadım. "İyi" arkadaşlarımdan bile nişanı görmezden gelenler oldu, şaşırdım. Onlardan birşey beklememeyi not ettim kendime.
Hep şükrettim, hala da ediyorum.
Çantama bir dolu teşekkür sığdırdım.
Aileme, o gece vakit ayırıp bizimle olan en en en dostlarımıza,her zamanki gibi yanımda olan Şebo'ma, bir uğrayıp bizi sevindiren canım arkadaşıma, gelemeyen ama işinden gücünden vakit ayırıp herkesin bayıldığı gofretlerimizi yapan Ebru'ya, hep arayıp soran canım Niho'ma, "bişey lazım olursa mutlaka söyle" diyenlere, önce gelmek istemeyen ama sonra beni kıramayıp gelen hatta oynayan enişteme, kuzenlerime, çok beğendiğim, çok içime sinen, herkesin hep bir afiyetle yediği nefis pastamızı yapan Butik Tatlar'a herkese ama herkese sonsuz kere teşekkürler. Bu kadar sevildiğimi bilmiyordum. Bizi bu kadar sevdiğiniz için bile ayrı teşekkür ediyorum size.
Ve elbette Uzi, bütün bunları bana yaşattığım için , beni mutlu ettiğin için ve tuzlu kahveyi içtiğin için teşekkür ederim. Seni seviyorum.

not: fotodaki Uzi'ye "aldın kızımı" bakışı atan benim annemdir efenim.