Şimdi Allah'ı var babam çok çalışkanmış. Annemden önce çok evlilik yaptığı için ben doğduğumda 2 ablam, 2 abim, ve hepsi benden büyük 3 yeğenim vardı.
Çok küçükken anlamazdım bu durumu. Hepimiz annemle babamın çocuklarıyız sanırdım. Büyüyünce öğrendim mevzuyu. Hala komik gelir bu durum bana.
Biz çok kardeştik yani . Ama aslında ben tek çocuktum, ama aslında Elem ablamla ben 2 kardeştik . Biraz değişikti yani durumlar anlayacağınız. Bunu ancak çizerek anlatabilirim ama ona da üşenirim.
Neyse kısacası kardeşlik, kardeş olmak nedir ne değildir iyi bilirim. Şimdi mesela Uzi tek çocuk. O kadar anlaşılıyor ki bu. Hayatı boyunca tek olmuş, paylaşmamış, annesiyle babası bütün dünyası olmuş bir çocukla kardeş sahibi olmuş insan arasında gerçekten bariz farklar var.
Bir kere kardeşsen doğal olarak evdeki herşey kardeş sayısına bölünür. 2 Kardeşsen eve bir gofret alındıysa yarısı senindir, ablan varsa onun küçülmüşü senindir, odanın yarısı senindir, yarısı onun. Evde oynanacak bir atari varsa olay çıkar ama macbursun paylaşacaksındır. Ablalık müessesesi nasıl bilmiyorum ama küçük kardeş olmak demek her daim ezilmek demek. Tabi ki ablan tarafından yoksa en küçük olan anne-baba nezdinde her zaman bebe her zaman bir numaradır , şımarıktır prensestir. Unutmuyorum ablam beni arkadaşlarının arasına almazdı, onlar gelince kapıyı kapatırlardı, patates kızartır kim bilir neler konuşurlardı. Ablam önüne koca aynayı koyup müziği de açıp saatlerce makyaj yapardı mesela, saatlerce telefonda konuşurduve saatlerce bunalım takılırdı.Ne çok kavga ediyorduk Allah'ım.
Ablam beni gerçek hayata mümkün olan en sert koşullarda yetiştirmeye ant içmişcesine sert davranırdı bazen. Sigara yaktırırdı sonra da içiyo musun yoksa diye kızardı. Halbuki hiç içmedim hiç de sevmem sigarayı. Kzıdı mı saçıma yapışıveriyordu ve bir keresinde dişim kırılmıştı hararetimizden.Her nanemiz ortaktı. Kumbaramdaki param, yeni aldığım kıyafetim falan. Ona almış gibi karşılardı durumu herhalde kardeş olmak buydu.
Doğal ortak.
Sonuçta üzüntüde de sevinçte de kendini sana doğal olarak yakın hisseden hayatında bir tek o oluyor.
Ben de çocuğum olursa bütün o çocuksevmezliğime rağmen kardeşsiz çocuk olsun istemiyorum. Kardeşi olsun, paylaşsın kavga etsin, mücadele etsin, sevsin, didişsin ama kardeş olsun .
Ablalar candır.
5 yorum:
Kesinlikle katılıyorum benim eşim sonradan olmuş ve tek çocuk gibi büyümüş. Yeni evlendiğimizde televizyon izlerken bisküvi açardı ve ben bulaşıkları toplayıp gelene kadar tekbaşına yerdi. Beni düşünüp ayırmaz bende duruma üzülürdüm. Şimdi benimle ve çocuklarımızla o da paylaşmayı bir nebze olsun öğrendi. İkinci çocuğum olduğu zaman durumu gayet net anlamış oldum.
ben ablayım :) kardeşimle aramızda çok az yaş var, hiç abla-kardeş gibi olamadık. arkadaşız. bazen tartışıyoruz elbette, işine gelince ablası oluyorum, işine gelince "biz yaşıt sayılırız" diyor :D bir ablam olmasını çok isterdim
tosbagalar: tek çocuk sendromu diye kitap bile var , normal değil yani bu durumları :D
kağıt faresi: hoşgeldiniz. bizim ablamla aramızda 6 yaş var, o yüzden arkadaş gibi olmamız için çook büyümemiz gerekti. siz şanslıymışsınız.
gozlerimi dolduran bir yazi..ictenlik budur.
Ben ablayım, çok eşyalarımı paylaştım diyemem.Kız kardeşimle dokuz,erkek kardeşimle sekiz yaş ara var ama bugün bile annemle babamdan çok birinin canı sıkılsa ben her ikisininde eşini ya da canını sıkan birini ciddi anlamda üzebilirim :))
Abla sözü ;)
Yorum Gönder