Hükümsüz yazı

Yine sürprizli yerlerini gösteriyor bana hayat bu ara.
Minik minik bir sürü mutlu edici şey oluyor hayatımda. Bir de uzun zaman önce yaptığım seçimlerin insanları nasıl etkilediğini görünce şaşırıyorum. Ne kadar bağlıyız birbirimize aslında. Ya da o seçimleri biz mi yaptık bilemiyorum, çünkü ne planlarsam da her şey kendi akışına göre yolunu buluyor ve beni bir kere daha şaşırtıyor. Boşuna plan yapıyor gibi hissediyorum kendimi bazen.
"Tanrı'yı güldürmek isterseniz O'na planlarınızdan bahsedin" demiş ya Woody Allen o hesap işte.
Bir güç dalga geçer gibi düzenleyiveriyor her şeyi.
Bugün de her zamanki gibiydi. Boş derslerim oldu, dinlenme vakti buldum. Bu iş sayesinde ön yargılarımdan kurtuluyorum sanırım. O kadar çeşitli insanla çalışıyorum ki artık hayret etmiyorum. Okuma-yazma bilmeyen velilerim, daha nişanlısının elini tutmamış ve bunu haram gören iş arkadaşım, kocasından dayak yiyen, aldatılan başka arkadaşlarım, acı biberin yıkanınca acısının gittiğini düşünüp ısrarla bize acı biberli salatalar yapan aşçımız, kendisine sürekli kızların asıldığını iddia eden ve sık sık kendini müdür zanneden kafasına göre öğrenci alan-almayan şoförümüz, maaşlarımızın ödeneceği gün konusunda asla kendini mecbur hissetmeyen kasmayan patronumuz, çocuğu odamın camının önünde pantolonunu indirdiğinde bana üzüntülerini özürlerini bildirmek için okula gelen, daha sonra da ilerleyen günlerde "benim çocuğumun bir şeyi yok oradaki çocuklardan etkilenmiştir" diyen veliler, çocukların özürünün ağırlığı yüzünden bizim evine gittiğimiz, masa olmadığı için yer sofrasında ders yaptığımız, hatta mahçup olup bize evinde yaptığı ekmeğini, memleketten getirdiği cevizlerini ikram eden aileler, veli toplantısında bana dua eden beni ağlatan aileler, çocuğunu mecburiyetten ayağında çorap olmadan incecik hırkayla kahvaltı bile ettiremeden yollayan aileler, yoğun şiveden ne konuştuğunu çözemediğimiz başka aileler, dersin ortasında kapının açılıp içeri avazı çıktığı kadar bağıran ellerini sallayarak peşinde öğretmeniyle koşan ve aynı hızla çıkan bir öğrenci, akşamları yolda görürsem sohbet ettiğim fiziksel engelli adam, köpeğimi parkta gezdirirken rastladığım, köpeğimi seven, bana aklınca sahip çıkan, eve kadar benimle gelen "serseri" çocuklar, inanılmaz ayıp fıkralar anlatan ve bize her öğlen arasında cinsel eğitim dersleri veren emekli 60 lık kadın öğretmenimiz, bugün dışarda hızla volta atıp telefonda heyecanlı heyecanlı konuşurken camdan tık tık yapıp bana gelmemi işaret edip "eyvah fırça mı atacak " diye yanına gittiğimde "bir genç eğer böyle ileri geri heyecanlı heyecanlı yürüyüp telefonda konuşuyorsa mutlaka özel birisi vardır" diye muzur muzur gülen, beni utandıran müdürümüz, 7/24 depresif ruh haliyle takılan canım arkadaşlarım her gün karşılaştığım insanlar...
Yargılamaya, etiket vurmaya, eleştirmeye kalksam ağırlığında ezilirim. Oysa çok basit; nişanlısının elini tutmak haram mı? Hadi canım yobaz. Dayak mı yiyor kocasından? Enayi ayrılsın o zaman. Bu devirde nasıl okuma-yazma bilinmez hiç mi utanmıyor peh peh. Elin serseri çocukları parklarda her yerde anneleri doğurup doğurup sokağa atıyor. Bu kadın işten çıkartılmalı yemekleri berbat. Şoförse şoförlüğünü bilsin görevi neyse onu yapsın. Sokaktaki adamla ne konuşurum bilmem elin adamı geç git işte ne selam veriyorsun. Of yer sofrasında ders mi yapılır, yiyemem ben burada bir şey pistir. Bu ne böyle çocukların ayağında çorap yok, fosur fosur sigara içeceğine gitsin çocuğuna çorap alsın. Pantolonunu indirmiş çocuk demek, o da terbiye versin çocuğuna,burada ağlayan bendim sanki...
Bu böyle devam eder işte. Ne kadar negatif ne kadar utanç verici. Eminim bazıları için evet ya haklı ne yapalım yani falan diyen çıkacaktır. Öyle değilmiş işte. Öyle olmuyor işte. O zaman çok yorulursunuz,yıpranırsınız,negatif biri olursunuz. O böyle diye kabul edeceksiniz ve ona göre davranacaksınız. Tanıdığımız insanlara bir kimlik yükleyip ona göre davranmamız, sonra da olmayınca huysuzlanmamız doğru mu?
"Kimseyle uğraşamam " diyoruz ama aslında miniciğiz evrende,yalnızız,bizimle kim uğraşsın. Ya da neden "uğraşmak" oldu ki bu durumlar.
Biz her öğlen, genellikle benim odamda öğretmen arkadaşlar çayımızı kahvemizi alıp yemekten sonra bir araya gelip şahane sohbetler, beyin fırtınaları yapıyoruz. Konu bulmakta hiç sıkılmıyoruz ve aslında o kadar farklıyız ki birbirimizden... Onlar benim evlilikle, sevgililikle ilgili fikirlerimi çok radikal buluyorlar belki, ben de amcanın-teyzenin-dayının oğlu-kızı ile evlenmeyi çok normal bulan arkadaşıma gözlerim yuvalarından fırlamış bir halde bakmış olabilirim ama onu yargılayamam. Ben kim oluyorum ki yargılayayım.
Evet kolay olmuyor. Ama gerçekten çabalıyorum. Gözlerim yuvalarından fırlıyor ama susuyorum,kötü düşünceleri de zihnimin ötelerine kovalıyorum.
Bizim işyerinde başarabildiğimizi çok az kişi başarabilir herhalde.

Efendim bu çalan şarkıyı kaptanımdan aldım geçen gün.O zamandan beridir de sürekli dinliyorum,bayılıyorum. Beni bir sürü şarkıyla tanıştırdı çok memnunum:)