Çocuk meselesi

İşim çocuklarla. Özel olanlarla. Daha önce de normal çocuklarla çalıştım. Ama onlara tahammül edememem çok mu anormal?

Bana her çocuk öyle aman sevimli, tatlı, öpülesi falan gelmiyor. "Afacan", "Çok akıllı", "Çok bilmiş" çocuklardan hiç hoşlanmıyorum. Öyle olduklarını da düşünmüyorum. Böyle nitelendirilen çocukların ciddi davranış bozuklukları olduklarını görüyorum ve hoşlanmamakta haklı olduğumu görüyorum. Dahası böyle çocuklara tahammülüm yok. Etrafımda normal bir çocuk sinek gibi vızıldayarak dönüp bir şeyler anlatmaya çalıştığında hiç bir şeye konsantre olamıyorum dahası sinirleniyorum. Şu ana kadar hiç bir çocuğu ittiğim, aşağıladığım vurduğum yoktur ama içimden bazılarını değneğimle puf diye yok etmek istiyorum. (Hangi değnek mi? Bazı velilerin elimizde olduklarını ve tek dokunuşla çocuklarını normal çocuk haline getirebileceklerimizi düşündükleri değnekle tabi ki.)

Çocukların bazı hareketleri bana çok anlamsız ve saçma geliyor. Bunların gelişimlerinin- sürecin bir parçası olduğunu çok iyi bilmeme rağmen hem de.

Bir keresinde rüyamda (çok canlı bir rüyaydı hala hatırlarım) hamileydim ve bir erkek bebek dünyaya getirmiştim. O kadar mutluydum ki ağlıyordum mutluluktan ve bebeğe öyle yoğun bir sevgi duyuyordum ki içimden fışkırıyordu adeta. Dünyada hiç bir sevgi böyle olamaz derken uyanmıştım ve rüyam bittiği için çok üzülmüştüm.

Bir çocuğun dövülmesine, her türlü istismar edilmesine asla tahammül edemiyorum çocuk ne kadar saçma davranırsa davransın.

Ama bana ait bir bebek fikri çok korkunç geliyor. Sonsuz endişe, sonsuz sabır, sonsuz özveri. Kendinden önce gelen bir canlı. Sana bağlı ilk zamanlar, sana muhtaç, ilerde ruhsal olarak muhtaç, yaptığın yanlış bir hareket hayatını etkiliyor falan. Ya babasız kalırsa, ya annesiz kalırsa, ya kötü bir travma yaşarsa, ya sigara içerse, ya daha kötüsünü kullanırsa ya ölürse?! Mutlu bir yuva veremezsen daha da fena. İyi bir anne olabilir miyim kaygısı bambaşka. Terzi kendi söküğünü dikemezmiş misali.Sanırım asıl olay korku. Çocuk sahibi olma fikri korkutucu. Yoksa sevdiğin kişiyle ikinize benzeyen ikinize ait içinde gün be gün büyüyen, sonra da seni Ayşegül olma durumundan "Anne" konumuna getiren bir varlık... Hmm

İşimden dolayı bir çocuk gördüğüm zaman otomatikman davranışlarını inceliyorum ve ufacık davranış problemleri gözümde büyüyor. Aileleri eleştiriyorum en çok ta. Nasıl görmezler nasıl umursamazlar diyorum. Umursamıyorlar. Görmüyorlar kör olmuşlar resmen. Hareketli olan her çocuk "çok zeki" olmuş mesela.

Daha evli arkadaşlarım olmasına alışamadan çocuklu arkadaşlarım oldu. Ve ben bunun tamamen farklı bir dünya olduğunu anladım. Evliler dünyası başka, hamileler dünyası başka, evli çocuklular dünyası bambaşka.

Ben bu dünyadan uzak hissediyorum kendimi haliyle. Evlilerin ve evli çocukluların gözündeki o "Seni de göreceğiz ben de böyleydim bıdıbıdı" bakışından da hiç hoşlanmıyorum evet .

Çok dağınık söyledim ama sanırım annelik ve çocuk mevzu henüz olgunlaşmadığım bir konu. Yaramaz çocuklar tüylerimi ürpertiyor çünkü. Alışveriş merkezlerinde gözlerinin feri sönmüş bir şekilde çocuklarının peşinden danone kabı ile koşan anneleri gördükçe o çocukların benim olmadıkları için şükrediyorum. Mağazada yerlere yatan çocuk gördükçe irkiliyorum.

Bebek , çocuk severim. Ama seçerim...

Bazen özel çocuklar görüyorum. Normal özel çocuklar. Özel, yetenekli, ilginç, zeki çocuklar. Bayılıyorum onlara. İşte onlardan biri olursa olur:P